Zamanında bazı iyi insanlar, kurtlar kuşlar faydalansın, yeşillik olsun, şenlik olsun diye evlerinin önüne dut, kayısı, erik gibi meyveler dikmişler.
Bu ağaçlar büyümüş dal budak sarmış meyveye durmuş. Durmuş durmasınada bu meyvelerden bazıları yollara dökülmüş gelen giden herkes çiğnemiş durmuş.
Dün Selçuklu caddesinde yürürken okulun önündeki dutun yere serilmiş olduğunu ve artık gelip geçenlerin çiğnemesinden yolun karardığını gördüm. Aynı şekilde sokak aralarında çiğnenen dutların ve kayısıların haddi hesabı yoktu.
Allah'ın verdiği nimetlere nankörlük etmenin bir lüzumu yok. Bir file kaç kuruş. Apartman ve site yönetimleri alıp bir file takamıyorlar mı? Bu kadar meyveyi israf etmeye kimsenin hakkı yok. Bir noktada bu meyvelerin israf edilmesi üzerimizden bereketi çeker yerini gazaba ve kıtlığa bırakır.
Diğer taraftan bir vatandaşın canı dut veya kayısı yemek istese hemen adamı rezil rüsva eden apartman veya site sakinleride var. Yani bu konuda ya tam korumacı ya tam boşvermiş durumdayız. Tabi kimse kimsenin mülkünden izinsiz meyve koparıp yiyemez. Buna kimsenin hakkı yok.
Meyve ve sebzeleri israf etmek gerçekten çok büyük günah. Birşeyin kıymetini bilmek için illa elimizden çıkması mı gerekiyor.
Bu kadar dut biriktirilse ve kurutulsa kış boyu ne güzel yenir. Bananecilik nemelazımcılık bir virüs gibi sarmış benliğimizi. Kimse taşın altına elini koymak istemiyor.
Yiyiniz içiniz israf etmeyiniz diyen bir dinimiz var. Fakat yinede ortalık israftan geçilmiyor.
Keşke bir tane bile meyve israf edilmese olanlar olmayanlara ikram etse, keşke insanlar bu kadar duyarsız ve nemelazımcı olmasa.
Şimdi biri çıkıp şöyle dese ne derim bilmiyorum. İnsanın bile israf edildiği insan haysiyetinin ayaklar altında alındığı bir dünyada dutlar kayısılar çiğnenmiş çok mu?
Aslında herşey bir zincirin parçası doğa ve insan uyumu bozuldukça insanlar antidepresanlardan medet ummaya, bencilliğin kalesine sığınmaya devam edecekler gibi görünüyor. Biryerde doğaya saygıyı insanın kendisine olan bir saygısı olarak görebiliriz.
